Maandag 26 juni was een normale dag. In de ochtend hebben we geholpen met de kinderen schone kleren aan te kleden en in te smeren met vaseline. We hebben daarna met de kinderen geknuffeld en met de kinderen gespeeld. Na 2 uurtjes zijn we naar uiten gegaan en hebben we met de grote kinderen gespeeld. we hebben weer klapspelletjes gespeeld en daarna hebben we geprobeerd om verstoppertje met ze te spelen. Helaas snapte de kinderen dat nog niet helemaal. Er was een nieuw kindje aangekomen en die zat er maar bij. We namen hem mee aan de hand zodat hij mee kon doen en een beetje in de groep terecht kwam. Toen we weggingen begon hij te huilen. We hielpen hem van de bank af en liepen toen naar het kantoor om even wat water te drinken en even eten. Het jongetje liep ons achterna en bleef buiten staan en naar ons kijken. Hij wilde niemand anders dan 1 van ons. Wij dachten als we hem nu te veel aandacht gaan geven zal hij aan ons gehecht worden en wordt het straks alleen maar moelijker voor hem om los te laten. Dit vond ik ook lastig om hem te laten huilen en hem te laten maar dat zou hem uiteindelijk wel helpen.

Dinsdag begon als een normale dag zoals elke dag. Opeens zagen we Harriet met een sjaal om lopen en zagen we Josef (oprichter) met een kind in zijn armen. We kregen het gevoel dat ze ergens heen gingen dus zijn we naar Josef gelopen en heb ik gevraagd wat ze gingen doen. Ze gingen het kindje terugbrengen naar zijn moeder. We vroegen of we mee mochten en dat kon. We reden naar het politiebureau want daar werd het jongetje opgehaald door zijn moeder. Eerst moest de politie en de moeder een formulier invullen zodat het vast stond en dat de politie getuigen is dat ze het kind aan de moeder gegeven hebben. Daarna reden we met oma, moeder en kind naar een ander gebouw. Daar moest ze tekenen dat ze het kind van haar was en dat ze het echt wilde hebben. Nadat we daar geweest waren gingen we weer terug naar het politiebureau. Daar werden ze weer naar de afdeling begeleid en toen zijn we terug naar het project gegaan. Wat er nog meer gebeurd is op het politiebureau weet ik niet. Het was fijn om te zien dat het jongetje zijn moeder herkende en graag naar haar toe wilde. Er werd me verteld dat ze nu 16 jaar is en rond haar 14^e het kind kreeg. Dat vond ik erg jong en vroeg me ook af hoe dat kwam.

Woensdag ochtend zijn we met 2 kindjes weggegaan voor vaccinaties. We gingen met de auto dus ik dacht dat is wel een stukje rijden, maar het was de hoek om en 10 meter verder was de kleine kliniek. Voordat ze begonnen ging ze eerst vragen aan iedereen die er zat wat vaccinaties zijn en waarom ze die geven en tegen welke ziektes. Een moeder was dus een keer niet op de herhaal datum gekomen voor een vaccinatie dus die vroeg of dat erg was en hoe dat dan verder ging. Er moest dan een hogere dosis van het vaccin gebruikt worden voor hetzelfde resultaat. Daarna vertelde ze dat alle ziektes waartegen de kinderen gevaccineerd achterop het boekje staan die je hebt. Er was nog 1moeder voor ons en toen waren wij aan de beurt. Het meisje dat ik vast had kreeg 2 spuitjes, elk in 1 been. Ze was net in slaap gevallen toen ze aan de beurt was dus ze schrok wakker van de prik. Na 2 minuten viel ze weer in slaap maar toen kwam de andere prik dus schrok ze weer wakker. Ik koest haar beentjesgoed vasthouden, en na de prik nog even een watje erop duwen tegen het bloeden. Ze huilde even maar was daarna weer stil. Opeens zag ik een andere moeder aankomen, ze nam het kind over en zei dat de bus met de andere kinderen er al stond. De bus stond dus al voor de poort van de kliniek. We gingen weer met de3 kinderen voor controle. Dit waren dezelfde kinderen als de vorige keer. De 2kinderen die al in het ziekenhuis waren, waren er ook. Marry was weer blij om ons te zien! De kinderen werden weer gewogen, de lengte gemeten de dikte van de armen. Deze keer zag ik veel meer witte jassen dan de vorige keer. Deze keerwaren er studenten die meekeken en meehielpen. Leuk om te zien. Het duurde ook weer voordat we aan de beurt waren en voordat we weer de pindakaas zakje kregen. Alle kinderen gingen mee naar huis. 1 meisje die in het ziekenhuis lag, heb ik in de tijd toen ik haar zag niet zien lachen. Ik heb haar vooral niet fijn gezien en ze moest ook veel huilen. Toen ik in het ziekenhuis in de tussentijd dat we aan het wachten waren naar haar toe ging en haar naam riep begon ze te lachen! Dat was echt heel fijn en ook heel leuk om te zien! het was ook fijn om met zijn alle terug te gaan. We kwamen met de kindjes binnen en ik zei toen ook tegen de andere kinderen, kijk O. en C zijn weer terug! Dekinderen vonden het leuk dat ze er weer waren en de moeders ook. Maar de moeders vonden het ook gezellig dat Marry er weer was. Het was weer lachen met elkaar en dat was leuk om te zien.

Woensdag avond zijn we uit eten gegaan. We zaten in een heel lekker restaurant en je kon er van alles bestellen. Ik heb toen garnalen besteld met rijst. Dit was echt lekker en goed bereid. De rijst was erg lekker, maar de garnalen met knoflooksaus en stukjes komkommer was ook erg lekker en goed bereid ik was toen echt aan het genieten. In de winkel kun je geen viskopen, alleen tonijn uit blik of hele vissen.

Na het eten zijn Lillian en ik met de uber al naar Nafasi gegaan. Donderdagochtend zouden we dan daar hen gaan zodat Lillian nog even kan kijken welke kindjes er zijn en om afscheid te nemen en ik kon zien waar zij gezeten heeft. Het huis waar de kinderen verbleven zag er van de buitenkant al beter uit. Toen ik binnen kwam zag ik dat het veel schoner was en ook groter. Ze hadden daar ook minder kinderen dan op mijn project, een echte keuken, ze hebben verschillend speelgoed waar dekinderen mee kunnen spelen, banken in de kamer, een box, ze hebben meer slaapkamers met bedjes. Dat zijn een soort boxen en geen stapelbedden. Het is daar luxer maar hebben ook minder kinderen dan bij mij.

Het was een leuke en interessante week. Ik heb weer nieuwe dingen mogen zien en mogen meemaken.